براساس برخی شنیده‌ها، در جلسه اخیر شورای معاونان وزارت بهداشت، معاون درمان گزارش داد که از سال ۱۳۹۹ تاکنون، ۱۶ دستگاه شتاب‌دهنده خطی خریداری شده اما راه‌اندازی نشده‌اند!
حال این سوالات مطرح است:
- اگر در برخی دانشگاه‌های علوم پزشکی منابع مالی موردنیاز برای راه‌اندازی بونکر وجود نداشته است، چرا دستگاه‌های شتاب‌دهنده خطی به این دانشگاه‌ها اختصاص یافته و به دانشگاه‌هایی که منابع مالی موردنیاز را داشته‌اند، اختصاص نیافته است؟
- هزینه خرید ۱۶ دستگاه شتاب‌دهنده خطی برای دولت چقدر بوده است؟
- هزینه مالی ناشی از خواب این دستگاه‌ها از سال ۱۳۹۹ تاکنون و ضرر و زیان وارده به بیت‌المال از این محل چقدر است؟
- روزهای از دست رفته عمر مردم بابت عدم راه‌اندازی این دستگاه‌ها چقدر است؟
- چرا در اعتبارات عمرانی وزارت بهداشت در سال‌های ۱۴۰۰، ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲ به اندازه راه‌اندازی ۱۶ بونکر اعتبار اختصاص نیافت تا مشکل راه‌اندازی ۱۶ دستگاه شتاب‌دهنده خطی برطرف شود؟
- همانطور که می‌دانیم هیات امنای صرفه‌جویی ارزی در معالجه بیماران در مناقصات مختلف هزاران نوع تجهیزات پزشکی مانند ونتیلاتور و الکتروشوک را خریده است. آیا این امکان وجود نداشت که بخشی از هزینه خرید این تجهیزات برای راه‌اندازی بونکر دستگاه‌های شتاب‌دهنده خطی خریداری شده اختصاص می‌یافت؟
- آیا گارانتی این دستگاه‌ها تمام شده است یا خیر؟
- آیا عدم راه‌اندازی این دستگاه‌ها طی چند سال اخیر مشکلات فنی برای آنها ایجاد نکرده است؟
پاسخ به این سوالات احتمالا می‌تواند برخی سوءمدیریت‌ها را نشان دهد.
به نظر می‌رسد دولت چهاردهم باید معاونت درمان دولت قبل، هیات امنای صرفه‌جویی ارزی در معالجه بیماران و دانشگاه‌های علوم پزشکی را در خصوص عدم راه‌اندازی این دستگاه‌ها پاسخگو کند و سازمان بازرسی کل کشور هم به این موضوع ورود کند.
